"Wszechświaty" Leonardo Patrignani

źródło

Tytuł: Wszechświaty
Autor: Leonardo Patrignani
Wydawnictwo: Dreams
Stron: 272

"Według teorii wieloświatów, istnieje nieskończona liczba światów, jak i nieskończone są możliwości naszego w nich istnienia. Przypuszcza się, że te rzeczywistości nie komunikują się wzajemnie. Alex mieszka w Mediolanie, a Jenny w Melbourne. Cienka nić od zawsze wiąże losy tych dwojga – telepatyczne rozmowy, które odbywają bez uprzedzenia, w stanie nieświadomości. Aż do chwili, gdy zdecydują się na spotkanie i odkrycie prawdy, która całkowicie zmieni ich egzystencję, niszcząc wszelkie pewniki świata, w którym żyją." źródło

Alex i Jenny to para nastolatków. Uwielbiają swoje rozmowy i czują niesamowitą wieź. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że rozmowy te odbywają się... w ich głowach. Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, żadne z nich nie ma problemów psychicznych, posiadają wyjątkowy dar, dzięki któremu mogą komunikować się w myślach. Reakcja nastolatków jest naturalna - sami siebie podejrzewają o urojenia. Wszystko jednak wskazuje, że oboje są prawdziwi. Jest tylko jedno rozwiązanie, aby mogli być pewni - muszą się spotkać. Nie jest to jednak takie proste, skoro Jenny mieszka w Melbourne, a Alex w Mediolanie.

"Wszechświaty" były jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier tego roku. Z przykrością przyjęłam wiadomość o jej przesunięciu i zaznaczyłam kolejną datę w kalendarzu - opis prezentował się naprawdę zachęcająco, a na takie książki warto czekać. Okładka również zachwyca, w rzeczywistości nawet bardziej niż na zdjęciu. Tył książki jest równie cudowny, jak przód, a w dodatku posiada nakładkę, po zdjęciu której znikają postacie i zostaje sam krajobraz. Papier, na którym została wydana jest mniej więcej dwa razy grubszy niż w przeciętnej książce. Serio. Nie zmienia to jednak faktu, że "Wszechświaty" liczą sobie zaledwie 280 stron, nawet jeśli wyglądają na dwa razy tyle. Kompletnie nie rozumiem tego zabiegu - przeciętny czytelnik, którego skierowana jest ta pozycja ma lat naście i z pewnością wolałby wydać nieco mniej kieszonkowego na lekturę, nawet jeśli oznaczałoby to nieco gorsze wydanie. W końcu książki kupujemy dla zawartości, a nie okładek, prawda?

Już od początku powieść wydaje mi się absurdalna. Nastolatki porozumiewają się myślowo i ich reakcja jest nawet realistyczna - podejrzewają, że to urojenia. Alex wpada nawet na całkiem niezły pomysł, jak sprawdzić, czy Jenny jest prawdziwa. Na tym jednak zdrowy rozsądek się kończy... Zgadnijcie co robi nastoletni Włoch, aby upewnić się, że jego przyjaciółka nie jest imaginacją? Wyrusza do Australii. Samotny 16-letni chłopiec leci sobie na inny kontynent. Zastanawiacie się skąd miał pieniądze na bilet? Alex ma starszego przyjaciela-geniusza, który nie dość, że konstruuje niesamowite sprzęty, to jeszcze potrafi oszukać banki i po prostu wyczarować pieniądze dla kolegi. Dlaczego nie jest milionerem, skoro jest aż tak genialny? Tego się nie dowiemy. Niestety powieść obfituje w tego typu absurdy...

Pomysł na fabułę wyjątkowo mnie zaciekawił. Autor oparł historię na teorii wieloświatów - równolegle istniejących wszechświatów, w których nasze życie może toczyć się zupełnie inaczej. Dla rozjaśnienia mogę posłużyć się najprostszym przykładem - bliska nam osoba, która zginęła w nieszczęśliwym wypadku, w innych z wszechświatów może żyć. Czasami śmierć jest spowodowana ciągiem małych, z pozoru nic nieznaczących zdarzeń i wystarczy, że jedno z nich potoczy się inaczej. Teoria jest naprawdę interesująca i daje autorowi ogromne pole do popisu. Chyba właśnie dlatego, po "Wszechświatach" spodziewałam się tak wiele. To co dostałam niestety zupełnie nie spełniło moich oczekiwań.

Oprócz tych bardziej znaczących, książka zawiera całą masę małych (ale irytujących) błędów. Przykład? Dwa razy przenosimy się do tej samej sytuacji - Alex wchodzi do domu i zastaje notatkę zostawioną przez matkę. Notatka zamiast być identyczna zmienia się, choć sens jest ten sam. Tarta z warzywnej staje się jarzynową, a przecinki zmieniają się w kropki (ewentualnie na odwrót). Błędy w tłumaczeniu? Miejmy nadzieję, bo z dwojga złego chyba lepiej, żeby namieszał tłumacz niż autor.

Wbrew całej litanii minusów, "Wszechświaty" nie są wybitnie złą lekturą. Nie są też wybitną, a tego właśnie można by się spodziewać po szumie, jaki wywołała ta książka. To historia po prostu średnia, nie będę rozpaczać nad czasem, który z nią spędziłam, ale kontynuację raczej sobie daruję - wątpię, żeby autor czymkolwiek mnie zaskoczył.

Ocena: 5/10 

Recenzja dla portalu A-G-W.info!