Recenzja: "Kosogłos" Suzanne Collins

Tytuł: Kosogłos
Autorka: Suzanne Collins
Wydawnictwo: Media Rodzina
Stron:

"Katniss Everdeen wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą.
Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi."
http://mediarodzina.com.pl

Mogłyby się wydawać, że tak właśnie wygląda szczęśliwe zakończenie. Trzynastka istnieje - to właśnie miejsce, w którym bohaterowie mogą czuć się bezpieczni. Przecież przyjęto ich z otwartymi ramionami. Wreszcie jest szansa, żeby położyć kres krwawym rządom Kapitolu. Żeby Głodowe Igrzyska wreszcie się zakończyły. Nic bardziej mylnego! Ludzie chcący przejąć władzę wcale nie robią tego z powodu czysto altruistycznych pobudek, a nic nie jest tak proste jak się wydaje. Katniss kompletnie się załamuje, a ja (oczywiście) razem z nią. Momentami mam wrażenie, że sposób narracji jest tutaj tak udany, że myślę i czuję wszystko to, co główna bohaterka.

W ostatniej części trylogii autorka zaburza wszystkie dotychczasowe definicje dobra i zła. A przecież miały tak solidne podstawy... Teraz nic nie jest już czaro-białe, a przed bohaterami, a w szczególności Katniss, stoi mnóstwo decyzji, które są wręcz niemożliwe do podjęcia. Poznajemy dokładniej trybutów i nic nie jest już takie jak się wydawało. Muszę tutaj zwrócić uwagę na losy Finnicka, bo jego historia wydaje mi się jedną z najbardziej wzruszających. Niestety - od początku nie miałam już siły trzymać kciuków za kogokolwiek, choć iskierka przy myślach na temat Peety jeszcze się tliła...

Autorka uświadomiła nas brutalnie, że w tej historii nie ma miejsca na szczęśliwe zakończenie. Świat Igrzysk to krwawa arena, której wyznaje się tylko jedną zasadę: "zabij albo daj się zabić". Jestem pod wrażeniem tego, jak Collins pokierowała losami Katniss i Peety w poprzednich tomach. Bo przecież mogłoby się wydawać, że nie da się już zachować duszy kiedy walczysz o przetrwanie. Jednak autorce udało się tak poprowadzić bohaterów, że zwierzęce instynkty nie wzięły nad nimi góry, a mimo to żyją. Ta piękna wizja burzy się jednak niczym domek z kart. Walka na śmierć i życie zostawia przecież trwałe ślady i psychiczne, i fizyczne. I co z tego, że przeżyjesz jeśli straciłeś samego siebie? Raz na zawsze i nie ma już odwrotu... A jaki jest sens walki, skoro wszyscy wokół umierają?

Główna bohaterka w ostatniej chwili podejmuje decyzję, która zmienia wszystko - i to właśnie od początku trylogii jest dla mnie najnajwiększym zaskoczeniem. Choć to najbardziej bogata w sceny bitewne część serii, to dla mnie jest najbardziej nostalgiczna. Owszem, spodziewałam się, że autorka celowo da nam się przywiązać do bohaterów jak tylko się da, a potem, w ostatnim tomie, po prostu pozwoli im umrzeć. Wiedziałam doskonale, a mimo to dałam się nabrać, jak mała dziewczynka na cukierka i przy każdej takiej scenie zalewając się łzami myślałam "wytrzymaj, wytrzymaj, w następnym rozdziale Cię odratują". Ale tak się nie działo, a ja zaklinałam się w duch za przywiązanie się do fikcyjnych bohaterów.
Brakowało mi Peety. Tego prawdziwego. Jego losy wycisnęły ze mnie tyle łez, że chyba byłoby ich mniej nawet jeśli umarłby w pierwszym tomie.

Nie wiem co bardziej mnie zasmuciło: zakończenie czy to, że to moje ostatnie spotkanie z "Igrzyskami". Zakończenie mnie usatysfakcjonowało, chociaż teoretycznie jest dokładnie takie, jakiego chciałam. Gdybym mogła sam decydować, najchętniej wymusiła bym na autorce napisanie jeszcze jednego tomu i wciśnięcie go między ostatni rozdział a epilog. Zazdroszczę wszystkim, którzy tę serię mają jeszcze przed sobą. I tyle.

Ocena: 9/10

 Źródło grafiki:http://mediarodzina.com.pl/ http://weheartit.com/