Recenzja: "Dotyk Julii" Tahereh Mafi

źródło

Tytuł: Dotyk Julii

Autorka: Tahereh Mafi
Wydawnictwo: Otwarte

Stron: 336

„Nie możesz mnie dotknąć – szepczę.
Kłamię – oto, czego mu nie mówię. Możesz mnie dotknąć – oto, czego nigdy nie powiem.
Proszę, dotknij mnie – oto, co chcę powiedzieć”.
Nikt nie wie, dlaczego dotyk Julii zabija. Bezwzględni przywódcy Komitetu Odnowy chcą wykorzystać moc dziewczyny, aby zawładnąć światem. Julia jednak po raz pierwszy w życiu się buntuje. Zaczyna walczyć, bo u jej boku staje ktoś, kogo kocha.
Zostałam przeklęta
Mam niezwykły dar
Jestem potworem
Mam nadludzką moc
Mój dotyk zabija
Mój dotyk to moja siła
Jestem narzędziem zniszczenia
Będę walczyć o miłość"
http://otwarte.eu/

O "Dotyku Julii" słyszałam same dobre rzeczy. Jeszcze przed oficjalną premierą naczytałam się recenzji, które powieść niesamowicie wychwalały. Nabycie jej było tylko kwestią czasu, a że nadarzyła się okazja, stało się to dość szybko. I tak, moja wymarzona Julcia z piękną okładką stała na półce od wakacji. Zachwycałam się okładką, przerzucałam strony, wąchałam, ale... zacząć czytać jakoś nie miałam odwagi. Niestety, tak to już bywa, że jeżeli wystarczająco długo postrzegamy coś jako ósmy cud świat (a w tym przypadku było to pół roku), rzeczywistość okazuje się rozczarowująca. Takim właśnie rozczarowaniem było moje spotkanie z Julią.

źródło

Seria została całkiem nieźle wypromowana, nikły zarys fabuły w opisie jest intrygujący, a przekreślone zdania rozbudzają wyobraźnie. Jednak po książce spodziewałam się więcej, dużo, dużo więcej. Zacznijmy od tytułowej bohaterki, bo przecież to wokół niej kręci się cała akcja. Julia od zawsze wiedziała, że jest inna. Została odseparowana przez rówieśników, kompletnie nie wiedząc jak radzić sobie ze swoim darem/przekleństwem. Wreszcie wylądowała w zamknięciu i w tym właśnie momencie ją poznajemy. Sama historia Julii całkiem mi się spodobała, jednak jej postać - już nie. Dla mnie bohaterka była niesamowicie irytująca, niekonsekwentna, a momentami irracjonalna. Całość potęgował fakt, że historię poznajemy przez narrację pierwszoosobową, właśnie z punktu widzenia Julii.

Jeśli chodzi o resztę bohaterów, polubiłam ich nieco bardziej. Z Adamem bywało różnie - czasami mu kibicowałam, ale były również takie momenty, że znużona liczyłam, że ktoś go wreszcie zastrzeli. Najbardziej przypadł mi do gustu Warner. To ciekawa, złożona postać, do której nie mam zastrzeżeń. Przez cały czas nie byłam pewna, czy traktować go jako bohatera pozytywnego, czy negatywnego, aż wreszcie zdecydowałam się zaakceptować dwoistość jego natury i tej wersji będę się trzymać. Polubić dał się również przyjaciel Adama - Kenji, który jako jedyny dodawał powieści odrobinę humoru.

źródło

Mimo nieszczególnej sympatii i dla Adama, i dla Juli polubiłam ich jako parę, a wątek miłosny przypadł mi do gustu. To całkiem ważne, bo przecież w pewnym stopniu jest to romans. Wspólne sceny tej dwójki sprawiły, że całość stała się całkiem znośna, mogłabym się nawet pokusić o stwierdzenie, że przyjemna w odbiorze. Nie do końca przypadła mi jednak prędkość, z jaką sytuacja ta się rozwijała, no, ale nie bądźmy już tacy czepliwi.

"Dotyk Julii" czytałam praktycznie zaraz po zapoznaniu się z "Dotykiem" Jus Accardo i muszę przyznać, że ta druga pozycja, o wiele bardziej przypadła mi do gustu. Słyszałam również o podobieństwach między Julią, a postaciami z "X-men", jednak szczerze mówiąc nie wiem nic na temat tej pozycji. Jedno jest pewne - wątek zabijania dotykiem już był, a dla mnie "Dotyk Julii" nie jest ulubioną powieścią o tej tematyce.

Książka nie należy do najgorszych, wręcz przeciwnie, z tego co wiem, ma spore grono fanów, jednak dla mnie była to odprężająca lektura i nic więcej. Czytałam ją z przyjemnością, jednak bez wypieków na twarzy.

Ocena: 6/10